Instytucja hipoteki przymusowej, jako jednej ze skutecznych form zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, została na przestrzeni ostatniego roku zasadniczo zmieniona. Mająca miejsce w czerwcu 2017 r. nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, obejmująca sowim zakresem m.in. zapisy art. 754[1] § 1 k.p.c. wydłużyła termin – z miesiąca do dwóch miesięcy - w jakim upadać będzie zabezpieczenie roszczeń pieniężnych oraz poszerzyła katalog orzeczeń, od których liczony będzie ten termin. 

W obecnym brzmieniu, art. 754[1] § 1 k.p.c. stanowi „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej albo jeżeli sąd inaczej nie postanowi, zabezpieczenie udzielone według przepisów niniejszego tytułu upada po upływie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego roszczenie, które podlegało zabezpieczeniu, albo od uprawomocnienia się postanowienia o odrzuceniu apelacji lub innego środka zaskarżenia wniesionego przez obowiązanego od orzeczenia uwzględniającego roszczenie, które podlegało zabezpieczeniu.”

Bezpośrednią przyczyną uzasadniającą wprowadzenie powyższych zmian był wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 25 października 2016 roku, SK 71/13. Trybunał podkreślił, iż „zabezpieczenie roszczenia hipoteką przymusową na wypadek jego uwzględnienia przez sąd cywilny, powinno skutkować (…) "przedłużoną" ochroną wierzyciela, tak aby mógł zrealizować treść prawomocnego orzeczenia nie tylko przez dokonanie czynności egzekucyjnych, ale również przez wpis hipoteki przymusowej na podstawie tytułu wykonawczego (…) Bezwzględny charakter terminu, o którym mowa w zaskarżonym przepisie 754[1] § 1 k.p.c. oraz brak (…) instytucji procesowych, które umożliwiałyby aktywnie chroniącemu swe prawa wierzycielowi zapobiec upadkowi zabezpieczenia i utracie pierwszeństwa hipotecznego, podważa sens ochrony sądowej udzielanej w postępowaniu zabezpieczającym.