Poszkodowany nie musi samodzielnie, z własnych środków pokrywać straty, ma jedynie obowiązek zapobiegania zwiększaniu rozmiarów szkody. 

W konsekwencji powyższego może konstruować roszczenie odszkodowawcze, jako odpowiadające kwocie wydatków koniecznych do usunięcia stwierdzonych wad, o ile tylko zmierzają do ograniczenia lub wyłączenia szkody, są celowe oraz wystarczająco uzasadnione i mieszczą się w granicach wyznaczonych przez konstrukcję normalnego związku przyczynowego. 

Inaczej rzecz ujmując, przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego nie jest uprzednie naprawienie przez powodów szkody we własnym zakresie. 

Jednocześnie zasada pełnej kompensacji szkody przemawia za tym, że wysokość odszkodowania powinna obejmować wszelkie koszty usunięcia stwierdzonych wad, a zatem zarówno materiały jak i robociznę. 

Powyższe oznacza, że jeżeli doszło do szkody, np. zaczął przeciekać dach, albo zepsuł się silnik samochodu, nie ma konieczności, aby najpierw wydać pieniądze na naprawy, żeby móc skierować sprawę do sądu o zapłatę odszkodowania. Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z 6 lutego 2018 r. (IV CSK 83/17).