Do Sądu Najwyższego trafił wniosek o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego o następującej treści: „Czy skutecznym jest złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku przez osobę, w stosunku do której nie rozpoczął jeszcze biegu termin określony w art. 1015 § 1 k.c.?”
Postanowieniem z 17 października 2018 r. w sprawie o sygn. akt P 7/17 Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie w sprawie zbadania konstytucyjności przepisów umożliwiających zasiedzenie przez przedsiębiorstwa służebności przesyłu przed 3 sierpnia 2008 r., a zatem w czasie, gdy służebność przesyłu nie istniała w systemie prawnym. Kwestia pozostaje zatem nie rozstrzygnięta, choć na tym jednak Trybunał nie poprzestał.
Do Sądu Najwyższego trafiła sprawa, w której pojawił się problem przedawnienia odszkodowania dochodzonego w związku z wypadkiem, który miał miejsce ponad 3 lata wcześniej, a wobec sprawy tego wypadku umorzono sprawę karną z powodu jego niepoczytalności. Sąd Najwyższy miał udzielić odpowiedzi na pytanie: Czy art. 442[1] § 2 k.c. ma zastosowanie, gdy wobec ustalonego sprawcy czynu niedozwolonego, ponoszącego odpowiedzialność na podstawie art. 436 § 1 k.c., zachodzą okoliczności wskazane w art. 31 § 1 k.k., które stanowiły podstawę umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.?
Do Sądu Najwyższego trafił wniosek o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego o następującej treści: "Czy złożenie przez rodziców, jako przedstawicieli ustawowych dziecka powołanego do dziedziczenia, oświadczenia w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o odrzuceniu spadku, którego pasywa wyczerpują lub przewyższają wartość aktywów, stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o.? oraz czy - w przypadku oceny, iż w danym stanie faktycznym oświadczenie w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka - złożenie do sądu przez rodziców wniosku o zezwolenie na złożenie stosownego oświadczenia nie ma wpływu na bieg terminu określonego w art. 1015 § 1 k.c., czy też ma wpływ na bieg przedmiotowego terminu wobec dopuszczalności zastosowania analogii z przepisów normujących bieg terminu przedawnienia?
W wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r. o sygn. akt I CSK 292/17 Sąd Najwyższy analizował kwestię naruszenia dóbr osobistych, a mianowicie czy nagrywanie rozmowy bez wiedzy i zgody rozmówcy, nawet jeżeli nie doszło do jego ujawnienia, może naruszać dobra osobiste potajemnie nagranego?
Kara umowna stanowi klauzulę, którą strony mogą umieścić w umowie cywilnoprawnej w celu zastrzeżenia, iż naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi poprzez zapłatę określonej sumy pieniężnej. Przepis art. 484 §2 Kodeksu cywilnego dopuszcza możliwość miarkowania kary umownej, stanowiąc, iż jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy przypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.
Trzy osoby zawarły umowy zatytułowane „umowa o dzieło”, z których wynikało iż były zobowiązane do sprzątania pokoi hotelowych. Zainteresowani pracowali według grafiku po 8 godzin dziennie podpisując listę obecności. Z tytułu powyższych umów nie zostali oni jednak zgłoszeni do ubezpieczeń społecznych oraz nie posiadali innego tytułu uprawniającego do skorzystania z obowiązkowych ubezpieczeń.
Na rok przed zajściem w ciążę kobieta rozpoczęła wykonywanie, w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, czynności sprzedawcy w sklepie spożywczym. Czynności te wykonywane były na rachunek i ryzyko zleceniodawcy według ustalonego przez niego grafiku, z przypisaną do nich konkretną liczbą godzin. W momencie kiedy kobieta wystąpiła do ZUS o wypłatę zasiłku macierzyńskiego organ odmówił wypłaty, podważając fakt rzeczywistego prowadzenia przez nią działalności gospodarczej.
Do Sądu Najwyższego trafiła sprawa o zachowek. Przedmiotem rozpoznania było zagadnienie wydziedziczenia z powodu trwałego zerwania więzi rodzinnych dzieci z rodzicem. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2018 roku o sygn.. akt I CSK 424/17 dotyczącego skuteczności wydziedziczenia, w sytuacji gdy nastąpiło zerwanie relacji rodzinnych pomiędzy spadkodawcą a jego dziećmi, Sąd Najwyższy wskazał, że zachowek nie należy się bliskim spadkodawcy, gdy doszło pomiędzy nimi do trwałego zerwania więzi rodzinnych.
W postanowieniu z dnia 9 listopada 2017 r. o sygn. akt I CZ 95/17 odnoszącym się do konsekwencji wadliwego doręczenia przesyłki sądowej, Sąd Najwyższy wskazał, iż nie można uznać za skutecznie doręczoną korespondencję, której adresatem jest strona, a nie ustanowiony przez nią pełnomocnik do doręczeń.
W powołanej powyżej sprawie doszło do odrzucenia skargi kasacyjnej z powołaniem się na argument skutecznego doręczenia pisemnego odpisu orzeczenia na adres wskazany przez uczestniczkę oraz złożenia przez nią skargi kasacyjnej po terminie.
Wniesienie pisma o nazwie „apelacja”, bez zakwestionowania w jego treści uprzednio wydanego przez sąd orzeczenia, nie może być traktowane jako środek odwoławczy. Istotą bowiem każdego środka odwoławczego jest próba podważenia przedstawionej przez Sąd treści orzeczenia.
Nawet, jeżeli strona użyła w piśmie zwrotu „apelacja wyroku”, ale nie wiedziała, czy orzeczenie w ogóle zapadło i nie znała jego istotnej treści, a co najmniej kierunku rozstrzygnięcia, nie może być ono traktowane jako wyrażenie braku akceptacji dla zapadłego orzeczenia, a tym samym za skutecznie złożony środek odwoławczy.
Wyróżnia się dwa rodzaje świadków: naocznych (bezpośrednich) oraz ze słyszenia (pośrednich). Świadkowie naoczni to tacy, którzy osobiście obserwowali zdarzenie, podczas gdy świadkowie ze słyszenia to tacy, którzy wiedzę na temat zdarzenia opierają na informacjach uzyskanych od innej osoby.
Zaobserwować można dwie linie orzecznicze, z których jedna zakłada, iż można przeprowadzać dowód z przesłuchania świadka „ze słyszenia”. Zgodnie natomiast z drugą linią orzeczniczą, nie ma podstaw do uwzględnienia i nadania jakiejkolwiek mocy dowodowej zeznaniom takiego świadka.
Do Sądu Najwyższego trafiła sprawa, w której rodzice dochodzili zadośćuczynienia za własną krzywdę wywołaną zerwaniem więzi z dzieckiem, które na skutek błędu medycznego doznało trwałego i ciężkiego rozstroju zdrowia.
Na skutek zaniedbań w szpitalu w czasie akcji porodowej doszło do poważnego uszkodzenia dziecka, które aktualnie nie może mówić, chodzić jak również wymaga całodobowej opieki. W związku z zaistniałą sytuacją, rodzice małoletniej wystąpili o odszkodowanie i zadośćuczynienie od szpitala. Sąd I instancji zasądził kwotę 400 tys. zł, natomiast sąd II instancji zwiększył tą kwotę o kolejne 800 tys. zł. Dodatkowo zasądzono na rzecz dziecka odszkodowanie i rentę z tytułu zwiększonych potrzeb
Zgodnie z przepisami procedury cywilnej stronie, której miejsce pobytu nie jest znane, musi być doręczony pozew lub inne pismo procesowe wywołujące potrzebę podjęcia obrony jej praw. Jednakże nie zawsze znane jest miejsce zamieszkania strony przeciwnej. W razie braku możliwości wskazania takiego adresu, strona musi podjąć sama określone działania procesowe.
Do chwili zgłoszenia się strony albo jej przedstawiciela lub pełnomocnika doręczenie może nastąpić tylko do rąk kuratora ustanowionego na wniosek osoby zainteresowanej przez sąd orzekający.
Korzystając z usług operatora sieci komórkowej otrzymujemy określony numer telefonu. W sprawie, która trafiła do sądu, chodziło o przypadek, w którym osoba posiadająca określony telefon komórkowy, w związku ze znalezieniem korzystniejszej oferty finansowej w innej sieci, przeniosła się do innego operatora sieci komórkowej. Po pewnym czasie ponownie zdecydował o przeniesieniu numeru kontaktowego do innej sieci, jednakże jego wniosek został odrzucony przez operatora.
Zachowek jest formą uprawnienia, które ma na celu ochronę spadkobierców ustawowych. Osoba uprawniona do zachowku ma prawo żądać zapłaty określonej kwoty pieniędzy od osób, które zamiast niej uzyskały prawa do spadku. Zachowek przysługuje zstępnym, jak również rodzicom i małżonkowi spadkodawcy.
Czy miejscem zdarzenia wywołującego szkodę w rozumieniu art. 35 k.p.c. jest wyłącznie miejsce zachowania sprawcy dokonującego naruszenia dóbr osobistych, czy także miejsce, w którym wystąpiła szkoda niemajątkowa będąca skutkiem tego zachowania? Czy w przypadku popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na publikacji dokonanej w witrynie internetowej miejscem zdarzenia wyrządzającego szkodę w rozumieniu art. 35 k.p.c. jest również obszar właściwości sądu, w którego okręgu treść umieszczona w sieci była dostępna? – te wątpliwości zostały poddane analizie przez Sąd Najwyższy.
Zgodnie z regulacją przepisów procedury cywilnej, zawodowi pełnomocnicy mają obowiązek bezpośredniego doręczenia odpisu pisma procesowego pełnomocnikowi strony przeciwnej. Od tej reguły istnieje jednak kilka wyjątków wprost wskazanych w przepisach, co oznacza, iż pismo składa się do sądu wraz z odpisem dla pełnomocnika drugiej strony. Obowiązek doręczenia bezpośredniego nie dotyczy: wniesienia pozwu wzajemnego, apelacji, skargi kasacyjnej, zażalenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, sprzeciwu od nakazu zapłaty, zarzutów od nakazu zapłaty, wniosku o zabezpieczenie powództwa, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i skargi na orzeczenia referendarza sądowego. Jednakże to nie wszystkie wyjątki.
Zgodnie z procedurą cywilną sporządzenie uzasadnienia postanowienia o zabezpieczeniu kontaktów powinno nastąpić w terminie tygodnia od momentu wpływu wniosku o uzasadnienie.
Instytucja hipoteki przymusowej, jako jednej ze skutecznych form zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, została na przestrzeni ostatniego roku zasadniczo zmieniona. Mająca miejsce w czerwcu 2017 r. nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, obejmująca sowim zakresem m.in. zapisy art. 754[1] § 1 k.p.c. wydłużyła termin – z miesiąca do dwóch miesięcy - w jakim upadać będzie zabezpieczenie roszczeń pieniężnych oraz poszerzyła katalog orzeczeń, od których liczony będzie ten termin.
Porady
przez Skype!
