Zdarzają się sytuacje, w których kilkadziesiąt lat temu doszło do kupienia działki na podstawie zwykłej pisemnej umowy, bez wizyty u notariusza. W takim przypadku nie doszło jednak do nabycia nieruchomości i kupujący nie stał się jej właścicielem. Do nabycia nieruchomości np. działki albo domu z działką konieczne jest sporządzenie umowy w formie aktu notarialnego. Oznacza to, iż bez wizyty u notariusza się nie obędzie, aby stać się właścicielem nieruchomości. Można jednak uregulować sytuację, gdy umowę kupna nieruchomości zawarto bez obecności notariusza. Mówi się wtedy o zasiedzeniu.

Do zasiedzenie konieczne jest, aby osoba która chce nabyć własność nieruchomości tą drogą, nieruchomość tę posiadała i władała nią jak właściciel. Mówi się wtedy o niej posiadacz samoistny. Władanie jak posiadacz samoistny oznacza, iż dana osoba czuje się właścicielem nieruchomości i podejmuje wszystkie decyzje jej dotyczące oraz pokazuje wszystkim, że to ona jest właścicielem. Można być posiadaczem w złej i dobrej wierze.

Przypadki dobrej wiary zdarzają się bardzo rzadko i mają miejsce wtedy, gdy ktoś nie wie, że w rzeczywistości nie jest właścicielem nieruchomości. Przez wiele lat uważano, że w dobrej wierze jest ten, który kupił nieruchomość bez zachowania formy aktu notarialnego. Sąd Najwyższy w 1991 r. zmienił jednak tę interpretację i wskazał, że taka osoba jest jednak posiadaczem samoistnym w złej wierze. Kwestia dobrej i złej wiary ma o tyle znaczenie, że od niej zależy długość czasu potrzebnego do zasiedzenie nieruchomości. Jeśli posiadacz samoistny jest w złej wierze konieczne jest, aby władał nieruchomością jak właściciel przez 30 lat, a jeśli jest w dobrej wierze to wystarczy posiadanie przez 20 lat.