Wyrokiem z 15 lipca 2015 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie o sygn. akt I ACa 202/15 uznał, iż dopuszczalne jest dochodzenie zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych rodzica w postaci prawa do utrzymywania kontaktu z dzieckiem, a któremu drugi z rodziców utrudnia bądź uniemożliwia realizowanie tych kontaktów.

Wyrok został wydany w sprawie, w której powodowi w osobie ojca dziecka – matka dziecka uniemożliwiała kontakty z dzieckiem, mimo wydanego przez sąd orzeczenia regulującego odbywanie kontaktów.

Sąd Okręgowy rozpoznający sprawę w pierwszej instancji wskazał, iż „(…) na skutek zerwania kontaktów z córkami powód doznał w analizowanym okresie krzywdy, bólu i cierpień emocjonalnych. Świadczą o tym wiarygodne zeznania powoda oraz podejmowane przez niego wszelkie legalne formy nawiązania kontaktu z córkami, a w ostateczności wystąpienie o pomoc do organów Państwa. Cierpienie emocjonalne powoda nie uległo wygaszeniu wraz z upływem czasu, a potęgowało je dodatkowo zachowanie pozwanej, która w roli ojca swych córek upatrywała aktualnego partnera. Przedstawione okoliczności co do zasady uzasadniałyby zatem poszukiwanie przez powoda ochrony prawnej, jaką zapewnia art. 448 k.c., tym bardziej, że pozwana nie zdołała obalić domniemania bezprawności swego zachowania, które w dodatku było zawinione. Z ustaleń dokonanych w sprawie wynika przecież, że do czasu wydania przez Sąd Okręgowy w Gdańsku postanowienia z dnia 3 czerwca 2009 r. regulującego kontakty powoda z dziećmi, pozwana w ogóle nie chciała wydać dziewczynek powodowi mimo, że darzyły one jeszcze ojca uczuciem i cieszyły się ze spotkań z nim, a po wydaniu zarządzenia tymczasowego pozwana tak uwikłała dzieci w konflikt z powodem, że te już w ogóle nie chciały się z nim spotykać”.

Natomiast Sąd Apelacyjny uznał w tej sprawie, iż „(…) pozwana naruszyła jedno z podstawowych dóbr osobistych człowieka w postaci więzi rodzicielskiej (tu łączącej powoda z jego córkami). Jest to więź szczególna, której naruszenie wiąże się ze znacznym cierpieniem psychicznym. (…) Sąd Apelacyjny uznał za adekwatną do rozmiaru krzywdy i uzasadnioną kryteriami obiektywnymi kwotę 5000 zł na rzecz powoda. W ocenie Sądu II instancji wskazana kwota spełnia swój kompensacyjny walor, rekompensując niematerialną szkodę powoda, stanowiąc odczuwalną ekonomicznie wartość”