Prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Przepis powyższy ma odpowiednie zastosowanie, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości.

Jest to rodzaj wznowienia postępowania, który pozwala ZUS na ponowne wyliczenie wysokości np. emerytury. Jednakże do takiego wznowienia dochodzi np. gdy ZUS stwierdzi, że wcześniej wyliczona wysokość emerytury była błędna na skutek omyłki pracownika ZUS na korzyść ubezpieczonego.  

Wnioskiem z dnia 10 lutego 2011 r. Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 114 ust. 1 a u.e.r. z zasadą zaufania obywateli do państwa i prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji RP oraz a art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Sprawa jest przedmiotem rozpoznania przez Trybunał Konstytucji za sygn. akt K 5/11. W uzasadnieniu wniosku Rzecznik wskazał, iż „W świetle regulacji zawartej w art. 114 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS deklarowana przez ustawodawcę prawomocność decyzji wydawanych w sprawach emerytalnych i rentowych ma więc 
w istocie charakter iluzoryczny. Tego typu prawomocność nie jest bowiem żadnym gwarantem stabilizacji sytuacji prawnej i życiowej jednostki, skoro organ rentowy 
w każdym czasie może pozbawić jednostkę przysługujących jej praw”
(str. 8 uzasadnienia wniosku).