W dniu 17 czerwca 2014 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej podpisał ustawę o prawach konsumenta (dalej: Ustawa). Ustawa ta jest implementacją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów. Według założeń samej dyrektywy,powinna wejść w życie do dnia 13 czerwca 2014 roku. Jednakże biorąc pod uwagę sam termin podpisania, a także 6 miesięczne vacatio legis wymóg ten nie zostanie spełniony. Ustawa wejdzie w życie z dniem 25 grudnia 2014 r.

Ustawa zasadniczo poszerza prawa konsumenta, nakładając na przedsiębiorców więcej obowiązków, w przeważającej mierze informacyjnych. W pierwotnym projekcie Ustawy znajdowało się rozszerzenie stosowania przepisów o ochronie konsumentów  na osoby fizyczne, które dokonując czynności związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zawodową, działają także w celu niezwiązanym z tą działalnością 
i cel ten przeważa. Nieprecyzyjność samego sformułowania oraz opór środowisk związanych z przedsiębiorcami spowodował, iż w ostatecznym tekście Ustawy usunięto kontrowersyjny zapis. Ustawa określa prawa przysługujące konsumentowi, w szczególności:    obowiązki przedsiębiorcy zawierającego umowę z konsumentem; 2)   zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa; 3)   zasady i tryb wykonania przysługującego konsumentowi prawa odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa; 4)   zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość dotyczącej usług finansowych. Ustawodawca nałożył na przedsiębiorcę dodatkowe obowiązki informacyjne.  Po wejściu Ustawy w życie przedsiębiorca będzie musiał m.in. poinformować  konsumenta, przed zawarciem umowy, o całkowitych kosztach jakie poniesie konsument w związku z umową. Obowiązek ten nakłada np. art. 12 ust. 1 pkt 5 Ustawy:

Najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa przedsiębiorca ma obowiązek poinformować konsumenta w sposób jasny i zrozumiały o: ….

 5) łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami, a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala, rozsądnie oceniając, na wcześniejsze obliczenie ich wysokości - sposobie, w jaki będą one obliczane, a także opłatach za dostarczenie, usługi pocztowe oraz jakichkolwiek innych kosztach, a gdy nie można ustalić wysokości tych opłat - o obowiązku ich uiszczenia; w razie zawarcia umowy na czas nieoznaczony lub umowy obejmującej prenumeratę przedsiębiorca ma obowiązek podania łącznej ceny lub wynagrodzenia obejmującego wszystkie płatności za okres rozliczeniowy, a także wszystkich kosztów, które konsument jest zobowiązany ponieść;

Ustawa zmienia także samą definicję konsumenta znajdującą się w Kodeksie cywilnym ( jednakże nie w takim zakresie jaki był proponowany w początkowej wersji projektu Ustawy) : Art. 221. Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Nadto Ustawa wprowadza reformę przepisów dotyczących odpowiedzialności za jakość rzeczy sprzedanej. Do wejścia w życie ustawy w Polsce funkcjonują trzy reżimy odpowiedzialności za jakość rzeczy sprzedanej:

1. regulacja kodeksowa dotycząca rękojmi za wady;
2. regulacja zawarta w ustawie o sprzedaży konsumenckiej dotycząca niezgodności towaru z umową;
3. regulacja przewidziana w Konwencji Wiedeńskiej o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, Dz. U. z 1997 r. Nr 45, poz. 287).
4. dla umowy, w wykonaniu której przedsiębiorca wydaje rzecz, będąc zobowiązany do przeniesienia jej własności - od objęcia rzeczy w posiadanie przez konsumenta lub wskazaną przez niego osobę trzecią inną niż przewoźnik, a w przypadku umowy, która:
   1.  
   2. polega na regularnym dostarczaniu rzeczy przez czas oznaczony - od objęcia w posiadanie pierwszej z rzeczy;
5. dla pozostałych umów - od dnia zawarcia umowy.

Po wejściu w życie Ustawy będzie obowiązywała jednolita regulacja odpowiedzialności sprzedawcy za jakość rzeczy sprzedanej. Będzie się ona opierała na koncepcji rękojmi. Konsument będzie mógł wybrać czy chce aby rzecz została naprawiona czy wymieniona na nową. Nadto już po pierwszej naprawie/wymianie rzeczy konsument będzie miał prawo żądać obniżenia ceny lub zwrotu pieniędzy.

Został wydłużony okres z 6 do 12 miesięcy, w którym domniemywa się istnienia wady już w momencie sprzedaży rzeczy. Konsumentowi w przypadku zawarcia umowy na odległość lub poza lokalem przedsiębiorcy będzie przysługiwało prawo do odstąpienia od umowy bez poddania przyczyny w terminie 14 dni (dotychczas termin ten wynosił 10 dni). Termin ten będzie liczony odrębnie:

Co, ważne przedsiębiorca musi pouczyć o tym prawie konsumenta. W przypadku braku takiego pouczenia prawo do odstąpienia bez podania przyczyny wygasa po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu.