Zgodnie z art. 140 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego osoba, która dostarcza drugiemu środków utrzymania lub wychowania nie będąc do tego zobowiązana albo będąc zobowiązana z tego powodu, że uzyskanie na czas świadczeń alimentacyjnych od osoby zobowiązanej w bliższej lub tej samej kolejności byłoby dla uprawnionego niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami, może żądać zwrotu od osoby, która powinna była te świadczenia spełnić.

Powyższy przepis daje prawo jednemu z rodziców do zwrócenia się do drugiego z roszczeniem regresowym. Oznacza to, że np. matka, która pokrywała koszt utrzymania dzieci może pozwać w swoim imieniu do sądu ojca tych dzieci o zwrot co do zasady połowy tych kosztów, których ten nie płacił. 

„W uchwale z 24 lutego 1978 r. (III CZP 4/78, LexisNexis nr 312789, OSNCP 1978, nr 9, poz. 151, z krytyczną glosą L. Steckiego, OSPiKA 1979, nr 1, s. 9) Sąd Najwyższy stwierdził, że „małżonkowi, który wyłącznie łożył na utrzymanie wspólnego dziecka, przysługuje prawo domagania się od współmałżonka zwrotu odpowiedniej części poniesionych na ten cel kosztów (art. 140 § 1 k.r.o.), niezależnie od tego, z jakich źródeł czerpał on środki na zaspokajanie potrzeb dziecka”. Nie ma więc znaczenia, czy jeden z małżonków utrzymywał dzieci (rodzinę) wyłącznie ze środków wchodzących w skład jego majątku osobistego, czy też przeznaczał na utrzymanie rodziny swoje wynagrodzenie za pracę lub dochody z działalności gospodarczej (art. 31 § 2), a więc środki należące z mocy prawa do majątku wspólnego małżonków. Rozliczenie z tytułu wydatkowania takich środków pochodzących z majątku wspólnego małżonków nie musi być dokonywane w trybie art. 45 § 2. Przyjęcie takiej zasady budzi pewne wątpliwości i znajduje uzasadnienie w zasadzie jedynie słusznościowe. Wskazuje się, że ograniczenie dopuszczalności rozliczenia kosztów utrzymania dzieci do trybu z art. 45 § 2 odwlekałoby w wielu wypadkach realizację obowiązku małżonka czy też byłego małżonka zwrotu współmałżonkowi pieniędzy wyłożonych na utrzymanie rodziny do podziału majątku dorobkowego, co mogłoby odbijać się ujemnie na sytuacji uprawnionego małżonka i dzieci będących na jego utrzymaniu (aprobująco w stosunku do uzasadnienia uchwały odniósł się T. Smyczyński, Roszczenia zwrotne..., s. 306-307, z trafnym zastrzeżeniem, że roszczenie regresowe nie powstanie w wypadku, gdy małżonek wychowujący dziecko utrzymywał je z dochodów drugiego rodzica; powstanie jedynie wtedy, gdy czynił to z dochodów własnych).” J. Wierciński [w:] W. Borysiak, M. Manowska, J. Sadomski, E. Skowrońska-Bocian, B. Trębska, E. Trybulska-Skoczelas, R. Zegadło, J. Wierciński, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2014, art. 140.