Przed Sądem Apelacyjnym w Gdańsku była rozpoznawana następująca sprawa (sygn. akt I ACa 202/15, która w dniu 15 lipca 2015 r. zakończyła się prawomocnym wyrokiem):

Powód J. B. wniósł o zakazanie pozwanej J. B. naruszania jego dóbr osobistych w postaci prawa do utrzymywania kontaktu z jego córkami J. B. i O. B. poprzez zaprzestanie bezprawnego uniemożliwiania powodowi spędzania czasu z jego dziećmi co najmniej w wymiarze i według sposobu wskazanego w orzeczeniach wydanych przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie o sygn. akt II C 2581/08, jak też domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 43.850 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pomimo prawomocnego tytułu zabezpieczenia, precyzyjnie określającego terminy i sposób, w jakich powód mógłby spędzać czas z dziećmi, pozwana stale i uporczywie uniemożliwia mu kontakty z córkami. Ustalając wysokość dochodzonego pozwem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę powód odwołał się do realizowanego przez siebie obowiązku alimentacyjnego i wyjaśnił, że przyczyniając się wydatnie do zaspokajania potrzeb rodziny ma prawo oczekiwać, że pozwana będzie respektowała jego prawo do życia rodzinnego, a więc nie będzie mu uniemożliwiać wszelkich form kontaktu z córkami. Stąd domaganie się przez powoda zadośćuczynienie w kwocie równiej połowie uiszczonych przez powoda alimentom, w okresie od grudnia 2008 r. do lutego 2010 r.

Pozwana twierdziła natomiast, iż stosowała się do orzeczeń Sądu i w wyznaczonych terminach dzieci były przygotowane do wyjścia. Córki nie chciały jednak opuszczać mieszkania, gdyż czuły się bezpiecznie z matką, a zachowania ojca traktowały jako przejaw agresji. Pomimo tego pozwana namawiała córki do nawiązania kontaktów z ojcem. Z każdej wizyty powoda sporządzany był protokół przez policję oraz kuratorów sądowych, z których wynika, że dzieci nie chciały wychodzić z domu z powodem. Powód w celu egzekucji kontaktów pojawiał się w mieszkaniu pozwanej w asyście policji oraz kuratorów, takie działanie powodowało negatywne nastawienie córek do ojca. Dzieci czuły, że ich ojcu nie zależy na nich, lecz na zanotowaniu przez kuratora kolejnej jego wizyty. Poza wyznaczonymi przez sąd terminami widzeń powód nie wykazywał chęci, ani nie podejmował inicjatywy w celu nawiązania kontaktów z dziećmi. Brak zgody córek stron na kontakty z powodem wyłącza odpowiedzialność pozwanej. Nie zachodzi bowiem związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem pozwanej, a skutkiem w postaci braku kontaktów powoda z dziećmi.

Sąd Apelacyjny uznał, iż należało przyjąć, że w okresie wyznaczonym przez zakreślone w pozwie ramy czasowe (od lutego 2009 r. do 15 lutego 2010 r.), pozwana godziła w dobro osobiste powoda w postaci łączącej go z córkami więzi uczuciowej ograniczając kontakty osobiste powoda z dziećmi, a także kontakty realizowane telefonicznie i przy wykorzystaniu elektronicznych form komunikacji doprowadzając do całkowitego zerwania tych kontaktów. Na skutek zerwania kontaktów z córkami powód doznał w analizowanym okresie krzywdy, bólu i cierpień emocjonalnych.

Zdaniem sądu II instancji pozwana naruszyła jedno z podstawowych dóbr osobistych człowieka w postaci więzi rodzicielskiej (tu łączącej powoda z jego córkami). Jest to więź szczególna, której naruszenie wiąże się ze znacznym cierpieniem psychicznym.