Po wydaniu w dniu 13 listopada 2012 r. przez Trybunał Konstytucyjny (sygn. akt K 2/2012) wyroku, który uznał za niezgodny z Konstytucją art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw  w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodany przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmawiał prawa do wypłaty emerytury za okres jej zawieszenia, tj. od 1 października 2011 r. z powołaniem się na datę ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw oraz działanie wyroków Trybunału na przyszłość (ex nunc).

Takie stanowisko ZUS nie znajduje jednak potwierdzenia w dotychczasowym orzecznictwie, jak również w wyrokach Sądu Najwyższego wydanych w kontekście wyroku Trybunału z 13 listopada 2012 r. Oznacza to, że wyrok Trybunał spowodował, że art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS został uchylony z datą wsteczną wobec osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Osoby te mogą zatem domagać się wypłaty emerytury za okres jej zawieszenia, począwszy od 1 października 2011 r., mimo iż wyrok Trybunał został wydany dopiero 13 listopada 2012 r.   

„Sąd Najwyższy, uwzględniając art. 190 ust. 4 Konstytucji - bez zbędnego i naruszającego zasady ekonomii procesowej odesłania sprawy na drogę skargi o wznowienie postępowania na podstawie art. 4011 k.p.c. - uchyla wyroki, w których zastosowano art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS i przekazuje sprawę Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania” (wyrok z 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II UK 369/2012, LexPolonica nr 6848934).

„Uznane za niezgodne z Konstytucją przepisy prawa naruszały ustawę zasadniczą już od dnia ich wejścia w życie (ex tunc), przeto nie mogą być legalną podstawą orzekania przez sądy powszechne i Sąd Najwyższy” (wyrok z 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II UK 330/2012, LexPolonica nr 6848911).