„Czy na etapie wydawania orzeczenia w sprawie o przymusowe odebranie osoby podlegającej władzy rodzicielskiej możliwe jest badanie przez sąd celowości realizacji orzeczenia o odebraniu osoby z perspektywy zasady ochrony dobra dziecka?”

Na takie pytanie odpowiedział Sąd Najwyższy w uchwale z 21.01.2022 r. III CZP 58/22. 

W uzasadnieniu tej uchwały wskazano, że zlecając kuratorowi czynności zmierzające do odebrania dziecka, sąd zaangażowany w postępowanie wykonawcze dotyczące orzeczenia w przedmiocie opieki nad dzieckiem dąży do osiągnięcia wartości, jaką jest dobro dziecka. O tym, jaki stan rzeczy realizuje dobro dziecka, decydują bowiem ustalenia poczynione na bazie materiału dowodowego odnoszącego się do osoby dziecka i jego opiekunów, zweryfikowanego w postępowaniu rozpoznawczym, zakończonym wydaniem podlegającego wykonaniu orzeczenia. Idea dobra dziecka realizowana w fazie wykonawczej postępowania wyraża się w tym, że znajdzie się ono, tak szybko jak to w okolicznościach sprawy możliwe, pod pieczą osoby, której przysługuje władza rodzicielska i obowiązek wykonywania nad nim bieżącej pieczy, która to osoba władna jest też podejmować w stosunku do jego osoby wiążące decyzje. 

Nie sposób jest uznać za realizujące ideę dobra dziecka utrzymywanie stanu, w którym wydane w stosunku do jego osoby orzeczenia w przedmiocie władzy rodzicielskiej i opieki miałyby pozostawać niewykonane, a dziecko miałoby przebywać pod faktyczną pieczą osoby niemającej w świetle przepisów prawa materialnego uprawnień do podejmowania decyzji co do jego osoby.

Innymi słowy sąd opiekuńczy, orzekając o zleceniu kuratorowi sądowemu przymusowego odebrania osoby podlegającej władzy rodzicielskiej (art. 598[6] k.p.c.), nie bada zasadności orzeczenia podlegającego wykonaniu