Do Sądu Najwyższego trafiła sprawa, w której wierzyciel wystąpił przeciwko mężowi o zapłatę czynszu za najem lokalu użytkowego, w którym to lokalu działalność za zgodą najemcy – męża, prowadziła jego żona. Egzekucja komornicza wobec męża okazała się bezskuteczna, natomiast Sąd Rejonowy w tej sprawie uznał, że egzekucji nie można prowadzić przeciwko żonie, gdyż nie była ona stroną umowy najmu z wierzycielem. Sąd Rejonowy wskazał, że jeżeli małżonek nie jest bezpośrednim dłużnikiem osobistym wobec wierzyciela, to ponosi odpowiedzialność tylko w postaci znoszenia egzekucji z majątku wspólnego. Na tym jednak proces się nie skończył, gdyż Sąd Najwyższy miał odmienne zdanie (uchwała z 11.04.2019 r. III CZP 106/18).

Według art. 41 § 1 k.r.o. w brzmieniu przepisu po zmianach w 2004 r., jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków. Zgoda współmałżonka może być wyrażona w dowolny sposób, także dorozumianie, chyba że wierzyciel wnosiłby na podstawie art. 787 k.p.c. o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, gdyż przepis ten wymaga zgody tego małżonka w formie dokumentu urzędowego lub prywatnego. W ocenie Sądu Najwyższego „W rozpoznawanej sprawie uznanie zgody nastąpiło wskutek okoliczności zawierania umowy najmu, którą podpisywał pozwany małżonek, odbierał najmowany lokal użytkowy od powoda, a ponadto był pełnomocnikiem żony prowadzącej firmę handlową, wpisanym do CEDIG. Były zatem spełnione przesłanki umożliwiające zastosowanie art. 41 § 1 k.r.o., czyli zobowiązanie dłużnika wynikało z czynności prawnej oraz została udzielona zgoda współmałżonka na jej dokonanie (na zawarcie umowy najmu).”